De overgave van Floor

Florence, de hoofdpersoon uit de roman De overgave van Floor van Renee van Amstel, wordt langzaam ingewijd of ingeleid in een BDSM-relatie. Het begint met ‘woeste aantrekkingskracht’, geilheid en ‘waanzinnige verliefdheid’ op de man Rick die zij op een feestje ontmoet en met wie ze snel seks heeft, thuis, op kantoor, het toilet van een restaurant. Dit alles is bijzonder, maar past volgens de vertelster binnen een gewone relatie. Anders wordt het wanneer Rick aan Floor zijn wil kenbaar maakt.

‘Ik wil dat je van mij bent.’
‘Ik ben van jou.’
‘Ik wil dat je alles voor mij doet.’
‘Ik zal alles voor je doen.’
‘Beloof het.’
‘Ik beloof het.’
Het was geen spel. De vragen waren niet bedoeld in de zin van: morgen zien we wel weer. Zijn ogen lieten geen enkele ruimte voor onzekerheid: hij wilde me, helemaal, niet alleen mijn lichaam, maar ook mijn hoofd, en wat hij en ik toen nog niet wisten: ook mijn wil. En zelfs nog meer dan dat.

Rick gaat Floor opdrachten geven, hij verlegt daarmee de grenzen van seks binnen een gewone liefdesrelatie en maakt zijn geliefde tot lustobject. Zo geeft hij Floor op haar werk de opdracht haar slipje uit de te doen en met hem in zijn auto naar een hotelkamer te gaan, waar zij staand door hem wordt ontkleed en door middel van een vibrator met afstandsbediening talloze malen klaar wordt gemaakt. Hij bindt haar vervolgens vast, bewerkt haar lichaam met gloeiend heet kaarsvet en maakt haar met zijn vingers klaar. In een andere sessie bewerkt Rick Floor met een zweep.

Ik koesterde de slagen. Ik koesterde het gevoel dat hij dit met me deed en was trots op mezelf dat ik het kon. Dat ik het kon ondergaan en me zo kon geven.

Seks wordt een mindplay, het spel van wat de een wil van de ander en van het zich willoos overleveren aan de ander. Alles wordt ondergeschikt gemaakt aan geilheid, sociale situaties zijn mogelijkheden om grenzen te verleggen waarbinnen seks geëtaleerd kan worden en de vrouw maximaal tot lustobject kan worden gemaakt. Een bloot ultrakort jurkje valt pas echt op in een gewone Amsterdamse bruine kroeg en daarheen dirigeert Rick Floor dan ook na de opdracht zo’n jurkje te kopen. Eenmaal binnen in de kroeg sommeert hij Floor haar slipje uit te doen in het toilet. Terwijl ze dit doet voelt ze hoe nat ze van dit alles wordt en wil ze het liefst teruggaan om haar natte vingers in Ricks mond te stoppen. Ze bedenkt dat dit te veel initiatief zou zijn en dat ze moet afwachten.

Ik ging terug naar binnen. Het jurkje was zo kort dat ik het gevoel had dat iedereen zou kunnen zien dat ik geen broekje aanhad. Maar ik lette op niemand meer, alleen nog maar op Rick. Ik liep recht op hem af en ging vlak voor hem staan, bijna tegen hem aan. Eigenlijk wilde ik mijn armen om hem heen slaan maar dan zou ik zeker in mijn blote billen staan, vermoedde ik.
‘Gedaan,’ zei ik zachtjes tegen hem.
Ik voelde zijn hand op mijn billen ter controle, meer voor de handeling dan om het ook daadwerkelijk te checken. Ik vroeg me af of hij misschien mijn jurkje een beetje omhoog zou trekken. Hij deed het niet. Gelukkig niet?
‘Nat?’ vroeg hij. Ook hij hijgde een beetje.
‘Erg,’ stamelde ik.
‘Laat proeven.’
Dit was beter dan wat ik eerst op de wc had bedacht. Nu moest ik mezelf voelen, hier in deze zaak, en het hem laten proeven. Ik keek hem aan terwijl ik mijn rechterhand naar beneden bracht. Het voordeel van zo’n kort jurkje was dat er weinig materiaal in de weg zat. Mijn vingers waren bijna direct ter plekke, ze gleden erlangs, twee vingers drukten zich stiekem even naar binnen, ik kon er niets aan doen. Ik had mijn mond dicht en de kreun die ik produceerde kwam niet verder dan mijn keel. Ik keek hem recht aan. Er was geen lachje te bespeuren op onze gezichten. We hadden geen idee meer van de mensen om ons heen. Ik haalde mijn wijs- en middelvinger weer tevoorschijn, hoewel niet van harte, en bracht die naar zijn mond. Hij zoog eraan.

Een lustobject moet worden tentoongesteld om waarlijk een object te zijn. Rick doet dit door Floor na het volkse Amsterdamse café mee te nemen naar het chique Krasnapolsky en haar plaats te laten nemen op een leren bank in de lobby van het hotel onder de toevoeging: ‘Zitten en toon je zelf.’ Zelf gaat hij een meter of vijftien van zijn geliefde staan om op een afstand contact te houden en instructies te kunnen geven.

Ik zat op de bank met mijn benen over elkaar geslagen maar dat was niet de bedoeling. Ik keek hem aan terwijl ik het bovenste been langzaam optilde en neerzette. Mijn twee benen klemde ik zachtjes tegen elkaar, mijn knieën vielen een klein beetje naar rechts. Toen bewoog ik mijn linkerbeen wat naar buiten zodat er ruimte ontstond. Mijn blik alleen maar strak gericht op hem, geen glimlach, geen schalkse knipoog. Ik zocht goedkeuring in zijn ogen, dat ik me zo voldoende toonde. Hij knikte en zijn mond vormde drie woorden: ‘Zo blijven zitten.’ (…)
Ondertussen zag ik dat mannen, vrouwen en stellen, een groot deel van wat er zoals door de lobby liep, mij met meer dan gewone aandacht bekeken. Ik lette er zo min mogelijk op. Ik kon wel bedenken wat er in hun hoofden rondging. Ik lette alleen op Rick maar hij niet de hele tijd op mij, en als hij zijn hoofd even een andere kant op draaide drukte ik gauw mijn benen weer tegen elkaar. Om ze langzaam weer net voldoende te spreiden als ik wel in zijn blikveld vertoefde. Ik denk dat we dat allebei beter vonden: het spreiden was geiler dan gespreid zitten.



Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>